Dag 69 Lady Musgrave eiland

Oi,

De wekker gaat om 5h30 af, we zijn nog niet helemaal uitgeslapen, maar tijd om te blijven liggen is er niet... vandaag staat een snorkeltrip naar Lady Musgrave Island op het programma! We vliegen dus uit bed, doen een snel kattenwasje en vertrekken naar Bundaberg, zo'n 140km naar het noorden. We tanken nog in Hervey Bay en zoeken dan de Bruce Highway op. Terwijl D rijdt, zorgt H voor het ontbijt, zo verliezen we geen tijd en moeten we niet extra vroeg opstaan ;-)

Om 7h30 komen we aan in de haven van Bundaberg, mooi op tijd want we moesten er pas om 8h zijn... en toch zijn we niet de eersten deze keer, er zit al een koppel te wachten op een bankje. Een kwartier later komt een crewlid van Lady Musgrave Experience onze namen afvinken van de checklist en mogen we aan boord. Het is een nieuwe firma en dus ook een compleet nieuwe boot, supermodern en erg groot. Er is plaats voor 150 personen, maar wanneer we uitvaren om 8h30 zitten er slechts 25 mensen op... ruimschoots plaats dus ;-) We worden verwelkomt in het overdekte benedendek door de 8-koppige crew, en de veiligheidsvoorschriften worden uitgelegd. Daarna mogen we gaan zitten waar we willen. We gaan naar het tussendek en zitten helemaal vooraan met prachtig zicht op de oceaan, enkel wij 2, alsof we de boot voor onszelf hebben. Na een uurtje komen we in een bui terecht en vluchten we naar het benedendek... geen goed idee, want op dat moment wordt H onwel, de zeeziekte treedt in... ze vlucht terug naar buiten in de frisse lucht, maar het is al te laat... de rest van de tocht, nog anderhalf uur, zit ze compleet misselijk, te vechten tegen de zeeziekte, op het bankje achteraan de boot... leuk is anders! Het beste is om niet naar het toilet te gaan want dan geraak je er niet meer uit.  Gelukkig komen we tegen 11h aan zonder dat er braken aan te pas kwam, van H dan toch, want menig ander zaten wel constant over de pot gebogen ;-)

De boot gaat voor anker in de prachtige turquoise lagune voor het eiland, de trappen worden achteraan de boot uitgeklapt en het is snorkeltijd!! We zitten als eerste in het water en zwemmen langs de prachtige koraalriffen en de unieke, tropische vissen. We zitten in de buitenriffen en dit brengt enkele unieke vissoorten met zich mee, we zien veel nieuwe soorten die we op de eerdere snorkeltrips nog niet zagen, we zijn in de wolken onder water! Ook het koraal is prachtig, met zowel diepe stukken als stukken die praktisch aan de oppervlakte uitsteken, erg veel variatie en kleur. Terwijl we snorkelen kijken we natuurlijk steeds uit voor een schildpad, laatste kans om onze droom, een onderwaterselfie met schildpad, te verwezenlijken...Voor we het weten zijn we 2 uur verder en is het tijd om te lunchen. We gaan aan boord, blij dat we even kunnen uitrusten... dit is echt wel vermoeiend! We krijgen koud buffet met kip, ham, groenten, rijst, verse scampi en brood, erg lekker en licht. Na het eten gaat D terug het water in, H maakt eerst een aantal foto's vanaf de boot en volgt dan zijn voorbeeld. Opnieuw zijn we verwonderd door de prachtige, unieke, felgekleurde vissen. Het wordt nu ook laagtij, dus de riffen komen steeds meer aan het oppervlak te liggen... waar we vanmorgen nog konden overheen zwemmen, is het nu onmogelijk om nog te snorkelen... het is bijna tijd en we zijn nu enkel nog maar aan het zoeken naar een schildpad... tot we het signaal krijgen dat we aan boord moeten gaan... en het besef komt dat het ook deze keer niet zal lukken. We staan op het achterdek ons af te drogen... en alsof de goden er mee willen lachen... komt er op een meter of 10 van het schip een schildpad aan de oppervlakte naar adem happen!! Om dood te vallen toch? Als we konden sprongen we terug het water in om tot daar te zwemmen, maar iedereen is ondertussen uit het water en de crew haalt de ladder al binnen. Dus tja, geen onderwaterselfie met een schildpad, we leggen ons erbij neer.

Rond 15h beginnen we aan de terugtocht, die opnieuw 2,5 uur zal duren... en om de zeeziekte deze keer te vermijden, nemen we plaats op het bovendek, met een fris briesje, zalig.... alles gaat goed, tot we een uur na uitvaren een storm zien naderen. Donkere wolken, met bizarre draaivorm, komen snel dichterbij... een kwartier later begint het harder te waaien en de regen druppelt op het dek... de crew komt ons vragen om naar beneden te gaan, het zal een echte storm op zee worden! H vertikt het om naar binnen te gaan, want ze weet dat dat het moment zal zijn dat ze ziek zal worden... ze neemt dus plaats achteraan het benedendek, buiten op een bankje. Na een kwartier giet het en zitten we midden een zware storm. D beslist om naar binnen te gaan, ondertussen kletsnat, en omhoogvliegend door de hoge golven... H houdt het buiten nog een kwartier vol, maar dan wordt het echt te gevaarlijk, bij elke golf die we trotseren vliegt ze wel een meter de hoogte in, de angst dat ze overboord vliegt is groter dan de angst om zeeziek te worden, dus met nog een uur te gaan, stapt (of eerder vliegt) ze het overdekte benedendek binnen. Na 10 minuten is het al zover, de misselijkheid is toegeslagen. Het is nog een klein uur varen, we vliegen echt een meter de lucht in bij elke golf die we nemen, volgens ons is het echt niet verantwoord om nu op de oceaan te varen, maar de bemanning lijkt kalm te blijven... H moet zich leggen op de bank, het kotszakje in aanslag... en een half uur later is het zover. Alles komt er uit, het is jaren geleden dat ze zich zo slecht voelde... D probeert te helpen, maar wordt zelf stilaan misselijk en H zien overgeven helpt niet echt, dus hij kan niet anders dan afstand nemen. Ondertussen is er vanalles aan de gang op de boot, praktisch iedereen is aan het overgeven, de kotszakjes kunnen niet snel genoeg uitgedeeld worden, door het op en neer vliegen is een deel van het plafond naar beneden gekomen, delen van de elektriciteit werd uit voorzorg afgesloten.... zoals ik al zei, onverantwoord om nu op de oceaan te zitten. Gelukkig zijn we maar een kwartier van de kust meer, en als ze ons komen zeggen dat we de haven binnenvaren, zijn we allemaal opgelucht dat we de ruige rit overleefd hebben! Vooral D die het net op tijd gehaald heeft zonder kotsen.  We stappen nog wat groggy de boot af, en moeten nog even bekomen in de camper voordat we aan de terugtocht beginnen.

Rond 17h30 rijden we de parking af en nemen we dezelfde weg terug naar Hervey Bay, waar we nog een nacht op dezelfde camping als de afgelopen dagen geboekt hebben. Rond 19h rijden we Hervey Bay binnen, het is ondertussen helemaal donker. D heeft honger na de vermoeiende dag, en H heeft een lege maag na al dat overgeven dus zou ook wel iets eten... we hebben niks meer op voorraad op de camping, dus we moeten ergens iets afhalen, en het wordt een Macca. Na het eten rijden we terug naar de camping, allebei helemaal kapot en versleten na 3 intense dagen. Gelukkig hebben we een rustige periode in het vooruitzicht, we zullen het kunnen gebruiken. Zin of kracht om aan de blog te werken is er niet... en na een half uurtje liggen we al beide diep in slaap, dromend van al onze avonturen.