Dag 46 Mareeba

Oi oi oi, 

Between the wallabies,

We worden om 6h wakker, goed geslapen, maar H staat op met een stijve nek… gevolg: naar links kijken is onmogelijk. We eten ons ontbijt, maken ons klaar en beginnen aan de voorbereiding voor de komende dagen. Rond 9h maken we de rugzak klaar en gaan we de wandeltocht doen.

We schrijven ons eerst in op het blad aan de receptie, zoals ze ons vroegen, boeken ondertussen nog een nachtje bij en kopen 2 zakjes met walabi-voer voor onderweg. De dame aan de receptie ziet dat H’s nek volledig vastzit… de heer die hier ook werkt heeft ervaring met dit soort zaken en begint de pijnlijke spier los te masseren…. Eerst doet het nog deugd, maar naarmate hij dichter bij de spier komt en die echt manipuleert, wordt het pijnlijk. H zegt dat het genoeg is zo… ze wordt draaiierig, van de pijn waarschijnlijk… Het is zo erg dat ze even op de grond moet gaan liggen om te bekomen, ze is bang dat ze anders van haar stoel zal vallen… D snelt te hulp met een cola, dat helpt inderdaad, maar ze voelt zich toch niet sterk genoeg om nu die wandeling van 2h te maken. Dus D vertrekt alleen op tocht, terwijl H rustig kan bekomen van de flauwte. Ze nestelt zich met zicht op de walabi’s en leest een boek. D doet de zware tocht in een uur! De tocht bestaat meer uit springen van rots naar rots, dan wandelen, wat het extra moeilijk maakt. Er is wel prachtige natuur te zien onderweg, maar bijna geen wildlife.

In de middag rusten we wat uit aan de camper, D doet een tukje en H leest nog wat. We hebben de volgende dagen voorbereid en kunnen weer met een gerust hart doorreizen. Rond 14h30 gaan we zwemmen in het meer naast de camping… of pootje baden, want het is niet diep genoeg om te zwemmen, maar het biedt wel verkoeling. Na de koelbeurt gaan we naar walabi rock om wat foto’s te maken met de geliefde rock walabi’s. Ze springen van overal vandaag van zodra ze het witte zakje zien of horen, het duurt niet lang voor er een dertigtal (of meer) op de rotsen rond ons staan, allemaal bedelen voor een beetje korrels, ze zijn echt lief. We zien er ook een aantal met een kleintje in de buidel, die zijn het populairst voor op de foto natuurlijk. Na een kwartier stopt er een hele bus met Japanners, ons teken om weg te wezen (sorry Naoko, niet slecht bedoelt ;-) We kunnen straks nog eens terugkomen, als het weer wat rustiger is…

We gaan een halfuurtje later terug en nemen nog enkele foto’s, maar al snel komt er nog een buslading vol Aziaten en dan houden we het definitief voor bekeken. We weten ondertussen dat de Walabi’s toch straks afzakken naar de camping, hier 20 meter vandaan… dus wij krijgen ze zeker nog te zien. We gaan terug naar de camper, selecteren onze foto’s van vandaag en we werken de blog bij. Daarna beginnen we aan het avondmaal. H haar nek is nog niet veel beter, dus ze past voor de uitnodiging om aan het kampvuur dat ze hier op de camping zullen houden deel te nemen. Jammer, want moet wel eens plezant zijn, zo allemaal samen rond het vuur… in de plaats daarvan kruipen we in de camper, wordt de nek ingewreven met voltaren en kijken we een filmpje. Hopelijk gaat het morgen beter…